Oezbekistan wat ben je (wonder)schoon!
De reden waarom ik deze reis wilde maken waren de blauw betegelde gigantische moskeen en medressas (scholen). Ik had ergens een foto gezien en dacht ‘dat wil ik in het echt zien’. Khiva, Bukhara en Samarkand, de drie steden op de Zijde Route, bedienen mijn wens in volle (en hier en daar een beetje vergane) glorie.
Khiva is de kleinste, Bukhara de meest authentieke en Samarkand de meest uitgebreide en best gerestaureerde.
In Khiva’s oude centrum, binnen de oude stadsmuren, wonen een paar honderd mensen. Een aantal gebouwen zijn omgebouwd tot hotel of restaurant, maar overal wordt gewoon geleefd. Een restaurantje waar we aten was op het dak van iemands huis, eten werd bereid op een open vuur op straat en plassen kon in hun badkamer, authentieker krijg je het niet. Als lange blonde blankeling krijg je veel bekijks, maken ze stiekem of niet zo stiekem foto’s en wordt je af en toe achtervolgd. Daar moet je even aan wennen. Toen ik de eerste avond in Khiva rond half elf door donkere steegjes het hotel probeerde te vinden, voelde ik me best gespannen. En toen kreeg ik een ingeving. Als je met een statief reist dan moet ‘ie van de airlines in je ruimbagage, want ‘slagwapen’. Dus ik heb dat ding uitgeklapt en slagklaar vastgehouden. Overdreven? Misschien. Maar ik voelde me er wel veiliger door.
Overigens ook de achterafstraatjes zijn ‘brandschoon’. De zandstraatjes zijn netjes aangeharkt, de tapijten uitgeklopt, de boomjes gesnoeid en alle rondlopende dieren zien er goed gevoed uit.
Van Khiva naar Bukhara is 465 km, over gatenkaas asfalt. De Russen hebben hier wel mooie wegen neergelegd, dat betekent niet dat ze ook goed zijn onderhouden. Onderweg rijden we vlak langs de grens van Turkmenistan en steek ik stiekem mijn middelvinger op. Na 10 uur in de bus ben ik helemaal kapot. Maar de zon gaat bijna onder (aka golden hour) dus ik grabbel mijn camera-apparatuur weer bij elkaar en ga op pad.
In Bukhara waan ik me echt op de set van Aladdin. In de stad staan meer dan 200 moskeen en 200 medressas en een tal van minarettes. Slenterend van het ene pleintje naar het andere, weet je gewoon niet waar je moet kijken. Elk gebouw overtreft de volgende, tja ook vroeger wilde heersers al laten zien dat hun piemel de grootste was.
De bijzondere sfeer in Bukhara is zo besmettelijk dat ik binnen no-time sta te onderhandelen met een tapijtenboer. Ik kom net op tijd weer bij m’n volle verstand want mijn koffer is al te vol. Een uurtje later kom ik ‘thuis’ met een Aladdin-lamp, een traditionele moslim mannenjas en nog wat andere snuisterijtjes. Je moet toch wat met je geld. (Ik sluit niet uit dat ik alsnog thuis kom met iets dat te groot is, te duur en totaal niet past in mijn interieur.)
DISCLAIMER: Dit stukje is getypt door een halve dyslect met-zonder lenzen in, dus tiepfautjes zijn onvermijdelijk. En ik heb even veel liefde voor d’s als voor t’en, dus gebruik ik die te pas en te onpas. Mijn blog. Deal with it. Kusje!
