Vol is vol.
Dag 4. Een paar uur in de bus van Nukus naar Khiva geeft me de (denk-)ruimte om mijn eerste indrukken te ‘analyseren’.
Oezbekistan, de keren als het land in onze media komt is er hommeles. Met dicatuur Turkemistan als buurland en dichtbij Iran en Afganistan, kan je al snel negatief denken over deze regio. Ik ben onder de indruk van de (strenge?) Soviet-invloeden; een enorm goede infrastructuur, brede asfaltwegen en goede openbaar vervoervoorzieningen. Ik ben nu in vier steden geweest en heb nog geen bedelaar gezien. De stoepen en parken zijn ontzettend schoon en worden goed onderhouden. Er wordt overal gebouwd, dit is duidelijk een land in ontwikkeling. En ondanks de minimale toerisme, wordt hier door best veel mensen engels (zelfs verstaanbaar) gesproken. Kinderen krijgen dat al op school, naast de lokale taal en Russisch.
De groep is compleet! Aangezien ik Turkmenistan niet in mocht, oftewel TurkNeeNeeStan, ben ik in Oezbekistan mijn reis langs (een stukje van) de Zijde Route begonnen. In Nukus heb ik me bij de groep gevoegd. We zijn met z’n twintigen. Eén dertiger (moi), drie veertigers en dan een bak pensionado’s. De gemiddelde reden waarom deze reist wordt gemaakt is ‘ik ben overal al geweest.’
Goed terug naar de reis. Onderweg van Nukus naar Khiva bezoeken we een fort. Op een berg. Fort? Fort? Meer lemen ruines. Er is iets bijzonders mee, maar ik luister niet naar de gids want ik moest plassen. Heel nodig. Tja, in deze landen is het dan gewoon broek op de knieen en diep squatten. Nou hecht ik best waarde aan mijn privacy als ik moet ontwateren, dus om het nou achter een mager boompje te doen... liever niet. Maar vol is vol. Maar hier zijn geen bomen, boompjes of struikjes. Alleen dor gras en die berg met het ‘fort’ en 20 fotograferende reisgenoten. Bij zo’n gezeldschap heb je meestal ‘het groepje’ en drie of vier losse. Die loslopende, die zijn het meest ‘gevaarlijk’ als je en publique je broek wil laten zakken. Ik wil niet dat iemand bij thuiskomst z’n foto’s inlaad en in een hoekje mijn witte cadetjes ziet. Lang verhaal kort, is het gelukt.
Nou loopt de kwaliteit van toiletten nogal uiteen in dit land. Hier een paar van mijn favorieten.
De bosjes zijn daar.
Met uitzicht op Turkmenistan.
Schijtnieuws.
Gezellig samen plassen.
DISCLAIMER: Dit stukje is getypt door een halve dyslect met-zonder lenzen in, dus tiepfautjes zijn onvermijdelijk. En ik heb even veel liefde voor d’s als voor t’en, dus gebruik ik die te pas en te onpas. Mijn blog. Deal with it. Kusje!
