Dat ga ik je vertellen. Maar laten we eerst beginnen met het verschil tussen vakantie en reizen. Vakantieis ontspannend. Af en toe een kerkje bekijken en vooral op je luie reet op het strand of aan het zwembad zitten. En of je nu gaat kamperen of een all-inclusive resort boekt, zelf bbq’t of uiteten gaat, je doet alleen waar jij zin in hebt. En meestal verblijf je tijdens je vakantie op één plek.
Reizenis verre van ontspannend, sterker nog, het is hard werk. Het doel is iets bijzonders zien of meemaken, vaak leg je daarom grote afstanden af. Je poept op wc’s die je jouw grootste vijand nog niet toewenst. Uitslapen is er niet bij. Je kan onderweg in luxe resorts slapen of homestays, maar het bed waar je ‘s avonds inkruipt is ondergeschikt aan wat je overdag ziet. En meestal met een matras van hout.
(Even een mooie observatie tussendoor, er zit zoveel stof hier in de lucht dat mijn snot als legoblokjes eruit komt. - excuus voor dit gore intermezzo.)
De Zijde Route, daarvan ben ik momenteel een stuk aan het bereizen. (Reis dus, geen vakantie.) Het is een oud netwerk (105 BC) van ‘trade routes’ van oost naar west. Door gebergten en woestijnen. Van China richting o.a. Europa. Maar niet alleen zijde ging over deze route, ook spices, edelstenen, slaven, informatie, ideeen en religies. Als je wilt begrijpen hoe Europa is ontstaan en hoe Nederland (een land waar absoluut niets spannends te vinden is) rijk is geworden..., dan moet je snappen wat de invloed van de Zijde Route was. Reden genoeg om deze regio eens een bezoekje te brengen.
Waarom een groepsreis en niet hup met de rugzak en duim omhoog of met een huurautootje?Ten eerste kon ik, vreemd genoeg, niemand zo gek krijgen om met me mee te gaan naar Kazachstan en Turkmenistan. Als blanke blondine val je hier ook uit de toon, er is weinig toerisme in deze landen en nog minder westerlingen. In deze gebieden is regelmatig politieke ontrust; aanslagen, demonstraties, maar ook het ontvoeren van toeristen komt nogal eens voor. Dokters en medicijnen zijn niet op elke straathoek te vinden. En ook de wegen zijn gatenkaasasfalt, oftewel rijden met hindernissen. Veiligheid is voor mij de voornaamste reden om met een groep te reizen. Daarnaast is het ook een stukje luiheid.
Zodra ik besloot dat ik naar Samarkand en Bukhara wilde, ben ik de regio verder gaan researchen. Djoser bood een mooie route aan, en hun manier van reizen is redelijk vrijheid-blijheid. Bij elke excursie mag je zelf bepalen of je mee doet. Het is dus niet als makke schaapjes achter een vlaggetje aanlopen. Je krijgt bij elke plek te horen hoelaat de bus vertrekt en of je dan 3 uur bij de snackbar gaat zitten of tempeltjes bezoekt, dat moet je lekker zelf weten. Je hebt wel een reisbegeleider die grensovergangen soepel laat verlopen en lokale gidsen of extra uitstapjes regelt wanneer erom wordt gevraagd.
Reizen is zoals eerder gezegd hard werken. Deze reis duurt 3,5 week (eigenlijk te kort om alles te zien) en het tempo is hoog. We vertrekken ‘s ochtends vroeg en leggen vaak een we een paar honderd kilometer af op een dag. Dat is lekker naar buiten kijken, de landschappen aan je voorbij laten gaan en fantaseren over Gengis Khan die met zijn krijgers hier de boel kort en klein kwam slaan. En Alexander die elke stad naar zichzelf venoemde (lees: Alexandrie). In veel steden zijn we vaak slechts een hele of halve dag. Dan zet je flink de pas erin om alles te zien (hallo blaren).
Onze groep bestaat uit 20 reizigers. Eén dertiger (moi), twee veertigers en de rest pensionados met de mooiste verhalen. Dertien nederlandsers en zeven belgen, wat al voor een paar mooie spraakverwarringen heeft gezorgd en dat er op de juiste momenten bier op tafel verschijnd. De sfeer is goed, in de bus hoor je geen gemor. Wat je wel geregeld hoort is ‘photo stop!’ of ‘toilet stop!’. Vanwege de hoge temperarturen, het hoge reistempo en het vette eten is meer dan de helft van de groep aan de schijterij.
Nou dat is dus waar ik mee bezig ben, reizen niet schijten. En nu ga ik slapen.
DISCLAIMER: Dit stukje is getypt door een halve dyslect met-zonder lenzen in, dus tiepfautjes zijn onvermijdelijk. En ik heb even veel liefde voor d’s als voor t’en, dus gebruik ik die te pas en te onpas. Mijn blog. Deal with it. Kusje!
