Ik heb een fucked-up immuunsysteem. We gaan het geen naam geven, ik ben niet zielig en ik hang het normaal ook niet aan de grote klok. Maar ik wil even een punt maken, daarom… ik heb een fucked-up immuunsysteem. Mijn immuunsysteem is net zo hyper en chaotisch als mijn persoonlijkheid en valt zichzelf soms aan en dan gaan er dingen kapot. Super ongeneeslijke kuttigheid. Gelukkig houden we de boel in-check met elke dag twee mooie turquoise pilletjes en een handjevol vitaminepillen. Onderdrukking ten top. Love it.
Uiteraard werd ik op een gegeven moment wel nieuwsgierig WAAROM dit mij is ‘overkomen’. Had ik het kunnen voorkomen? Het antwoord is ja. En dingen als hooikoorts, migraine, rusteloosheid en vergeetachtigheid kunnen we ook fixen. Wat hieronder staat WEET iedereen, maar VERGEET ook iedereen. Omdat het ‘t leven saai maakt en we houden niet van saai. Ik in ieder geval niet.
Effe terug de schoolbanken in
Mensen zijn gemaakt van cellen. Triljoenen cellen. In verschillende vormen en maten, elk met een eigen functie. Net als lego-blokjes. Cellen hebben voeding nodig, pokon zeg maar, om goed te functioneren anders gaan ze dood of rare dingen doen. En die voeding komt natuurlijk uit... ha! onze voeding! Open deur. MAAR ook hoe je leeft is erg belangrijk. En laat ik het daar nou net even over willen hebben.
Ik eet al zo’n 14 jaar vegetarisch. (NEE, ik ga je niet proberen te bekeren.) Mijn buurmeisje kwam destijds met zielige plaatjes aanzetten en ik was om. De Appie had toen nog niet zo’n uitgebreid schap met vleesvervangers, dus kwam ik al snel wat vitamientjes en mineraaltjes te kort. Op kamers gaan hielp ook niet, want zoals een echt student betaamd heb ik het tosti-en-bier-dieet zo’n beetje uitgevonden én tot een hoger niveau gebracht. Gesmolten kaas = plastic. Alcohol = vergif. Zullen mijn cellen fijn gevonden hebben…
En dan ga je werken. Nee, wat ik bedoel is dan begin je aan je carrière. Oftewel, snoeihard werken om jezelf te bewijzen. Lange dagen maken en dan geen puf meer hebben om (gezond) te koken. Binnen zitten en dus geen zon op je lichaam (oftewel geen vitamine D). In het weekend nog even de laptop open om iets af te maken. Vaak vanuit kantoor door naar een borrel aka liquid dinner. En besluit je ook nog even een reclame-eventje uit de grond te stampen (hallo, heeft iedereen al een kaartje voor ADNIGHT gekocht? Wel doen hè, de line up is DIK!) Vanwege social media en die hoerige mobieltjes staan we ook nog eens ‘altijd aan’, net als ons stressniveau.
Slapen doe ik wel als ik dood ben
Hartstikke slecht allemaal voor onze lichamelijke en mentale gesteldheid. Vooral dat stressniveau. Dat is normaal heel gezond, even je lichaam flink opfokken door sporten of jezelf in een uitdagende situatie gooien is goed -het moet daarna wel weer tot rust kunnen komen. ‘Slapen doe ik wel als ik dood ben’ hoor ik vaak, maar je kan ook NU even een dutje doen. De oplossing is een open deur die iedereen met een gezond-boeren-verstand weet en kent, en toch elke keer weer vergeet.
Kom van je luie reet af; loop naar een collega ipv bellen of ga staand werken.
Open in het weekend alleen je laptop voor dingen die je energie geven en je op een andere manier stimuleren na te denken.
Pak die zon, en je rust! Middagdutjes zijn koning.
Lees een boek in de tijd dat je normaal je fomo voed door je collega's/vrienden/kennissen/crushes te cyber-stalken.
Eet divers, vers, lokaal/biologisch, kleurrijk en veel bladgroenten.
Beweeg; dans, sex, huppel en neem de trap in plaats van de roltrap en de fiets in plaats van een uber.
Mobieltjes kunnen uit.
Sporten schijnt ook een dingetje te zijn. But don’t trust the hype.
En er is geen schande in een frisje bestellen ipv alcohol (of tussen de shotjes door).
Crapzooi, ik wilde nog een tiende bedenken om het mooi rond te maken, maar de koek is op. Tips, zijn welkom!
Pas ik deze tips zelf toe?
Nee.
Ja.
Soms.
Uuhhm.
Ik doe mijn best!
En ga mijn leven beteren, echt!
Ik weet hoe kwetsbaar mijn lichaam is, maar geloof ook in de herstellende kracht van mijn supercomputer. Ik kan niet net zoals bij mijn planten, elke 2 maanden een nieuwe kopen. Dit is het. Hier moet ik het mee doen. En mijn lichaam verdient de beste kwaliteit pokon die er is. Die van jou toch ook?
---
DISCLAIMER: Dit stukje is getypt door een halve dyslect met-zonder lenzen in, dus tiepfoutjes zijn onvermijdelijk. En ik heb even veel liefde voor d’s als voor t’en, dus gebruik ik die te pas en te onpas. Mijn blog. Deal with it. Kusje!